De bassist als leiderschapsmodel

Muziek is een van die dingen waarmee ik mij kan opladen. En vooral als het bezielde muziek is en dan kom ik vaak uit bij een gezellig jazz-orkestje van een man of 4; een drummer, een pianist, een gitarist en tenslotte een bassist. En dat mogen natuurlijk ook vrouwen zijn. Maar waar het mij om gaat is de chemie tussen de muzikanten. Als die er is dan krijgt de muziek een ziel. Alsof de muziek naar een hoger plan wordt getild en vibreert bij alle luisteraars zodat er een eenheidsgevoel ontstaat. Iedereen wordt op dezelfde manier geraakt en er heerst een gevoel van eenheid. De muziek, de muzikanten en het publiek smelten als het ware samen tot één geheel.

En de bassist is daarin een belangrijke schakel.

Waar de drummer het ritme strak houdt, al dan niet samen met de slaggitarist, en de pianist al dan niet improviserend, losgaat op de melodie, bepaalt de bassist de sfeer door op de tel, vóór de tel of na de tel de snaren te bespelen of door meer of minder tonen te gebruiken.

Daarmee bepaalt de bassist of de muziek wat trager, meer gedragen klinkt of juist wat sneller, opzwepender. Of juist meer letterlijk zoals het door de componist is opgeschreven.

De bassist legt met de lage tonen als het ware een bodem onder de muziek en ondersteunt daarbij de solist.

De bassist is meestal niet degene die vooraan op het podium staat. Toch draagt hij/zij in belangrijke mate de muziek en de muzikanten. Licht sturend en ruimte gevend aan de talenten van de overige bandleden. En af en toe is er gelegenheid om te laten horen dat de bas ook solo-kwaliteiten in huis heeft. 

Zo zie ik modern leiderschap ook graag; bezield, dragend, sturend met eigen kwaliteiten, niet per se op de voorgrond maar wel duidelijk aanwezig als basis van de organisatie.